Mondays - Toneel

Zaterdag 7 november 2009

Op de laatse zaterdag van de herfstvakantie zijn we met 6 naar een toneel in Brussel gaan kijken.
Het toneel heet Mondays, een voorstelling van Jan, en werd gespeeld in de grote zaal van BRONKS.

Het toneel werd gebracht door acht meisjes die tussen 12 en 17 jaar zijn en ging over het onderwerp "High School Shootings". Ze zochten naar antwoorden op de waarom-vraag zonder daarbij een oordeel te vellen of een schuldige aan te wijzen.

Ik vond het een leuk en speciaal toneel. Het was helemaal anders dan ik ervan verwacht had.


I was bored
I don't like mondays
this livens up the day
I was looking through my window and
you must know in front of our house there
is a school and it was just a lot of fun
it was just like shooting ducks in a pond
I picked the red and the blue jackets
you must know red and blue are my
favourite colours
(Brenda Ann Spencer, San Diego, California, 1979)


Recensie Knack :

Theater

'We hebben een andere humor'
Mondays, of de zin van het schieten.

' I don't like Mondays', verklaarde de 16-jarige Brenda Ann Spencer nadat ze in 1979 een speelplaats onder vuur had genomen. Het inspireerde The Boomtown Rats tot een wereldhit. En regisseur Peter Seynaeve tot een voorstelling. Na Thierry (over zelfdoding) en Cement (over fantasie als zelfbehoud) gaat Seynaeve in Mondays op zoek naar een verklaring voor de vele moordpartijen in scholen. Alleen komt hij wat ontgoochelend uit op de bekende, veilige paden. Dat neemt niet weg dat JAN ook ditmaal weer excelleert met een strak, onheilspellend vormconcept. Enkele open garderobes en een berg vuilniszakken met daartussen giechelende meisjes in schooluniform. Op een stoel vooraan: een meisje, wiebelend op een stoel. Schijnbaar toonbeeld van onschuld. In een mix van Engels en Nederlands smeedt ze samen met een vriendin plannen voor een schietpartij. De schoolbel klinkt. De meisjes zitten elkaar achterna met spuitbussen deodorant, poseren uitdagend voor de klasfoto, voor het publiek. Twee ontbreken: waar zijn Julie en Margot? Lichamen vallen op de grond.
Seynaeve kiest ervoor om leven en dood telkens in extremen af te wisselen, stilte en oversturing. Naar het einde toe voel je hoe hij aan die strenge ritmering van beeld en geluid meer verklaring wil geven, en wordt hij te uitleggerig. Terwijl het meest beklijvende beeld dan allang is gepasseerd: de twee meisjes-daders, met zwart geschminkte clownsgezichten, die lijzig stellen: 'We hebben een ander gevoel voor humor. Ha. ( tergend lange pauze) Ha.'
MONDAYS DOOR JAN, OP TOURNEE TOT EN MET 13 FEBRUARI. INFO: WWW.JANWEB.BE

Liv Laveyne
Knack - 07-10-2009