Vandaag zijn we naar een opera gaan kijken. Deze opera heet Ismène.
Informatie die we op de site van De Munt vonden:
Ismène is een werk van Georges Aperghis op een gedicht van Yannis Ritsos. Het is een opera voor één stem, een innerlijke dialoog, een performance voor een lichaam en de natuurelementen. Het publiek wordt uitgenodigd om te kijken en te luisteren, om door te dringen in het weefsel van een visuele installatie en een vocaal werk met een absolute naaktheid, in een beweging waarin opening en extreme concentratie samengaan. Als een tuinierster van het geheugen cultiveert Ismene in haar eenzaamheid het zintuiglijke contact met herinneringen uit haar kindertijd. Deze beweging, verwezenlijkt door een vrouw in haar laatste levensjaren, met een enorme bagage aan ervaringen en geweld, omgezet in een lange, zowel scherpzinnige als lyrische meditatie, maakt van Ismene een universeel, innemend en uniek personage. Twee jaar na Pierre Bartholomées La Lumière Antigone, leidt Ismène ons opnieuw naar Thebe om er de tragische wereld van Oedipus en zijn kinderen te herontdekken.
Ik vond er niet veel aan.. Het was in het Frans waardoor je er niet veel van verstond, er waren wel ondertittels maar die waren te wazig waardoor je ze niet kon lezen.
De opera zelf werd gebracht door 1 vrouw, die naakt was. Er was ook een soort van grote bak rond haar, het podium eigenlijk, dat gevuld was met water. In het begin zat ze gewoon op een stoel en vertelde ze. Maar na een tijdje smeerde ze haar in met klei en begon door het water te lopen, te kruipen en in het water te liggen.
Er waren wel leuke effecten met het water, zoals ze bevoorbeeld precies mist uitlaten komen of er een tekst op projecteren dat dan zo wazig word omdat ze erdoor stapt. Dat waren wel nog leuke dingen om te zien.
Eigenlijk was het nog wel best een leuke avond al vond ik de opera niet zo goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten